Borre en de nachtzwarte kat

Een verhaal over liefde en jaloezie

Borre en de nachtzwarte kat van Jenny Wagner en met illustraties van Ron Brooks is een boek uit mijn jeugd, in kleuren uit mijn jeugd. Mijn moeder las het heel vaak voor. En volgens mij heb ik uren naar de tekeningen gestaard, vooral de zwart-witte. Ik vind het zo'n mooi verhaal over een hond die uiteindelijk alleen maar het beste voor zijn baasje wil. En gelukkig luisteren mijn eigen kinderen er ook graag naar, zonder dat ik steeds hoef te roepen, zullen we anders weer eens Borre en de nachtzwarte kat lezen, hoef te roepen!

Borre woont samen met zijn baasje Roosje. De man van Roosje is jaren geleden al overleden. En ze hebben het heel fijn samen. Borre zorgt zo goed hij kan voor Roosje. 's Zomers zat hij samen met haar onder de perenboom. 's Winters zat hij naast haar als ze bij de haard zat te dommelen. Het hele jaar hield hij haar gezelschap. 'Jij en ik hebben het goed samen, he Borre', zei Roosje, 'zo met zijn tweetjes.'

Maar dan op een avond, doet de nachtzwarte kat zijn opwachting. En Borre vindt het vreselijk. Hij wil de kat niet zien, schopt de melk die Roosje buiten voor haar zet om en op een nacht gaat hij naar buiten en zegt tegen de nachtzwarte kat: 'Wij hebben jou niet nodig, kat. Wij hebben het goed samen, Roosje en ik.' En tegen Roosje zegt hij: 'Je hebt helemaal geen kat nodig. Je hebt mij toch.'

Maar Roosje vindt de nachtzwarte kat prachtig. 'Vooruit, laat hem binnen.' zegt ze tegen Borre. Maar die schuift snel de gordijnen dicht. En dan staat Roosje de volgende dag niet meer op. En Borre wacht en wacht en dan gaat hij toch maar naar boven om te kijken wat er aan de hand is. 'Ik ben ziek,' zei Roosje, 'ik blijf in bed. Vandaag en voor altijd.' En dan moet Borre heel veel nadenken. Hij denkt tot na het avondeten, dan nog iets langer en dan gaat hij naar boven.

'Zou de nachtzwarte kat je beter maken?' vroeg hij. 'Ja,' zei Roosje, 'dat is precies wat ik nodig heb.' Dus doet Borre wat hij moet doen en laat de nachtzwarte kat binnen. En toen kwam Roosje even bij het vuur zitten...

Hoef ik verder niet veel aan toe te voegen toch? Heb het verhaal al zo vaak gelezen en voorgelezen. Je kunt het ook leuk naspelen met een hondenknuffel en een poezenknuffel. De kinderen vinden dat jaloerse gedoe van Borre hartstikke leuk.

Maar toen ik het deze week weer doorlas vond ik het toch vooral ook een verhaal over de onvoorwaardelijke liefde van Borre voor Roosje. Uiteindelijk doet hij voor haar wat hij het minst van alles wil (nou ja, misschien doet hij het alleen maar zodat hij weer brokjes krijgt, dat weet je met pratende honden natuurlijk nooit helemaal zeker)!