Ik zie je wel, ik hoor je wel

Gedichtjes voor peuters
Ik was zo blij toen Benjahmin eindelijk twee was en ik met goed fatsoen Ik zie je wel, ik hoor je wel aan hem voor kon lezen. Totaal jeugdsentiment. Deze gedichtenbundel van Miep Diekmann met illustraties van The Tjong-Khing bestaat uit vier delen. Het eerste deel, Wiele wiele stap gaat over dingen in het leven van peuters en ken ik helemaal uit mijn hoofd (wat geen verdienste is maar het resultaat van eindeloos voorgelezen worden door mijn ouders). De gedichtjes zijn fantastisch in hun eenvoud en lopen als een trein. Het is natuurlijk niet voor niets vanaf dat het uitkwam in 1977 een enorm succes. Hieronder wat gedichtjes om je een beeld te geven. En alsjeblieft, spread the word, bespaar jezelf verdere kopzorgen en geef vanaf nu dit boek aan elk kind dat je kent cadeau op zijn tweede verjaardag!

En voor het slapen gaan, hebben we een hele tijd samen deze opgezegd:
'schone handjes
schone tandjes
schoon gezicht
de dag gaat dicht
uit is het licht

hallo zegt het bed
ben je daar weer?
want ik dacht net
jij komt niet meer

kom er maar lekker onder gekropen
morgen vroeg gaat er weer een dag open.'

Deel twee, Stappe stappe step gaat over het krijgen van een broertje of zusje. Een thema dat voor veel tweejarigen natuurlijk heel actueel is. Maar ook over tien zakken patat, tien zakken drop en tien torens ijs. Deel drie, Ik en jij spelen wij, gaat vooral op de opvang. Ook weer lekker herkenbaar maar eerlijk gezegd wel iets minder leuk. En dan tenslotte, van veel recentere datum (1993), deel vier, Zoooo groot. Weliswaar zonder de super coole jaren zeventig illustraties uit de eerste drie delen maar weer minstens net zo leuk met teksten als:
'het kind is zoek zit niet in de hoek
niet achter de plant of de tafelkleedrand
en niet op de gang of achter 't behang
voelen, voelen, voel... niet onder de stoel (mijn lievelingszin)
niet achter de klok
mamma, kijk eens onder je rok.'

Komt mijn punt een beetje over? Super leuk boek, heel herkenbaar en heel goed voor je humeur. Oh ja, en erg goed voor de spraak-taalonwikkeling van je peuter! Wat wil je nog meer...

My very own Mejuffrouw Muis (en Lucebert)

Alweer iets over die muis?!

Ja sorry, zit er nu al vanaf donderdag (prachtige dag) in mijn eentje van te genieten.... my very own Mejuffrouw Muis. Ben er behoorlijk blij mee, kijk maar.

En hop, nog een keer, op de ereplek! Nu nog een lijstje, een boor, een schroef en een plug en ze is helemaal thuis!

Het mooie is, jij kunt ook je eigen Mejuffrouw Muis hebben. De tekeningen kosten maar 50,00 euro exclusief btw en verzendkosten. En dan nog kostte het me drie weken om de aankoop goed te praten en de tekening te bestellen... Stuur gewoon Marije Tolman een mailtje en ze stuurt je de illustraties die ze heeft liggen, zoals deze, die ik moeilijk te weerstaan vond.

Mejuffrouw Muis in het ziekenhuis

Waar een gebroken staart al niet goed voor is...

Mejuffrouw Muis in het ziekenhuis is een book to love, dus vandaag hehe, kan ik eindelijk met recht een Mejuffrouw Muis boek bespreken. Bovendien eindigt het ook nog super sweet. Het was vast al wel eerder duidelijk geworden dat ik gek ben op de illustraties van Marije Tolman. En ze passen ook nog eens heel goed bij de luchtige humoristische toon van Elle van Lieshout en Erik van Os, de auteurs van de Mejuffrouw Muis boeken. Waarbij ik me niet helemaal aan de indruk kan onttrekken dat de boeken enigszins geinspireerd zijn op het leven van Marije Tolman. Hoewel een gebroken staart misschien niet helemaal biografisch is...

Het boek begint als volgt: 'Mejuffrouw Muis was aan de dood ontsnapt. Bijna in een muizenval gelopen. Net op tijd weggedoken. En nu? Uiterste puntje van haar staart gebroken! Nu moest ze naar het ziekenhuis. Och arm, Mejuffrouw Muis.' De dokter zei dat ze zeven dagen moest blijven. En dat viel reuze mee. Zo met Lucebert (de poedel, en ja, dat kan, een Muis met een poedel) samen in bed, kopje thee.

Prive bad. Prive wc.

Dineren met de dokter (en niet in het cafe!).

Maar toen was het tijd om naar huis te gaan. Iedereen schreef zijn naam op het gips, stond zelfs in de rij...

Maar ook tijd om afscheid te nemen, van de dokter... 'Dag dokter,' zei Mejuffrouw Muis. 'Bedankt voor alle goede zorgen. Zie ik u nog eens? En wanneer? Morgen?' 'Eh morgen?' zei de dokter. Nee!' En nee is nee. 'Ik ga meteen wel met u mee.'

The End!

En nou gewoon dat boekje kopen, het kost maar 7,95 euro en de plaatjes zijn zo mooi en de tekst zo grappig. Vast vooral voor moeders maar gelukkig vindt de eigenlijke doelgroep, je lieve kind, het ook geweldig. Lilly heeft een tijdje zelfs op de boekjes geslapen! Dat zegt toch wel iets.

Borre en de nachtzwarte kat

Een verhaal over liefde en jaloezie

Borre en de nachtzwarte kat van Jenny Wagner en met illustraties van Ron Brooks is een boek uit mijn jeugd, in kleuren uit mijn jeugd. Mijn moeder las het heel vaak voor. En volgens mij heb ik uren naar de tekeningen gestaard, vooral de zwart-witte. Ik vind het zo'n mooi verhaal over een hond die uiteindelijk alleen maar het beste voor zijn baasje wil. En gelukkig luisteren mijn eigen kinderen er ook graag naar, zonder dat ik steeds hoef te roepen, zullen we anders weer eens Borre en de nachtzwarte kat lezen, hoef te roepen!

Borre woont samen met zijn baasje Roosje. De man van Roosje is jaren geleden al overleden. En ze hebben het heel fijn samen. Borre zorgt zo goed hij kan voor Roosje. 's Zomers zat hij samen met haar onder de perenboom. 's Winters zat hij naast haar als ze bij de haard zat te dommelen. Het hele jaar hield hij haar gezelschap. 'Jij en ik hebben het goed samen, he Borre', zei Roosje, 'zo met zijn tweetjes.'

Maar dan op een avond, doet de nachtzwarte kat zijn opwachting. En Borre vindt het vreselijk. Hij wil de kat niet zien, schopt de melk die Roosje buiten voor haar zet om en op een nacht gaat hij naar buiten en zegt tegen de nachtzwarte kat: 'Wij hebben jou niet nodig, kat. Wij hebben het goed samen, Roosje en ik.' En tegen Roosje zegt hij: 'Je hebt helemaal geen kat nodig. Je hebt mij toch.'

Maar Roosje vindt de nachtzwarte kat prachtig. 'Vooruit, laat hem binnen.' zegt ze tegen Borre. Maar die schuift snel de gordijnen dicht. En dan staat Roosje de volgende dag niet meer op. En Borre wacht en wacht en dan gaat hij toch maar naar boven om te kijken wat er aan de hand is. 'Ik ben ziek,' zei Roosje, 'ik blijf in bed. Vandaag en voor altijd.' En dan moet Borre heel veel nadenken. Hij denkt tot na het avondeten, dan nog iets langer en dan gaat hij naar boven.

'Zou de nachtzwarte kat je beter maken?' vroeg hij. 'Ja,' zei Roosje, 'dat is precies wat ik nodig heb.' Dus doet Borre wat hij moet doen en laat de nachtzwarte kat binnen. En toen kwam Roosje even bij het vuur zitten...

Hoef ik verder niet veel aan toe te voegen toch? Heb het verhaal al zo vaak gelezen en voorgelezen. Je kunt het ook leuk naspelen met een hondenknuffel en een poezenknuffel. De kinderen vinden dat jaloerse gedoe van Borre hartstikke leuk.

Maar toen ik het deze week weer doorlas vond ik het toch vooral ook een verhaal over de onvoorwaardelijke liefde van Borre voor Roosje. Uiteindelijk doet hij voor haar wat hij het minst van alles wil (nou ja, misschien doet hij het alleen maar zodat hij weer brokjes krijgt, dat weet je met pratende honden natuurlijk nooit helemaal zeker)!

Het kind van de Gruffalo

Een dapper kind en een listige muis

Ondanks een vrij secure voorbereiding van het feestje dat toch geen feestje was, is er een hele fles water in mijn feesttas leeggelopen. Over het cadeau voor de jarige Krijn, Het kind van de Gruffalo. Dat was mooi boffen voor Benjahmin en Lilly. Want dat boek konden we niet meer cadeau geven... en zij hadden het nog niet (of bof ik nou). Terug in de trein naar huis heb ik natuurlijk meteen drie keer voorgelezen uit dit fantastische boek dat het vervolg is op De Gruffalo. En hoewel ik niet had gedacht dat het boek ook maar in de schaduw zou kunnen staan van De Gruffalo, is het minstens zo leuk.

In Het kind van de Gruffalo waarschuwt de Gruffalo zijn Gruffalo kind voor de Grote Gevaarlijke Muis, die we in De Gruffalo al hebben leren kennen. 'Kind, 'zei de Gruffalo, 'luister goed, ga nooit het bos in, wat je ook doet!' 'Hoezo? Wat is er dan mis met het bos?' 'De Grote Gevaarlijke Muis loopt er los. Dat beest doet niets liever dan Gruffalo's eten- ik heb hem gezien dus ik kan het weten... Hij is vreselijk sterk en behoorlijk behaard, met een zwiepende lange geschubde staart. Zijn vurige ogen staan dreigend en kwaad en zijn snor is zo hard als ijzerdraad.'

Diezelfde avond zat het Gruffalokind zich gruwelijk te vervelen, dus gaat ze op pad. Opeens ziet ze een spoor. Zou dat soms van de staart van de Grote Gevaarlijke Muis zijn? Maar nee, het is slang. Dus gaat het Gruffalokind verder op pad, door sneeuw en wind terwijl ze tegen zichzelf zegt dat ze heus niet bang is. Dan ziet ze weer een spoor en ogen als vuur in een bomenhuis, is dit soms de Grote Gevaarlijke Muis? Maar nee, het is uil. Dus gaat het Gruffalokind verder op pad. Tot ze een snor ziet... van vos.

'Ik geef het op dacht het Gruffalokind, ik denk niet dat ik die Muis nog vind. Kijk nou eens! Wat is dat? Toch nog een muis. Een kleintje-die staat daar zijn stoepje te vegen. Dat komt heel goed uit. Ik heb honger gekregen.'

Maar listig als de muis ook nu weer is, weet hij het arme Gruffalokind de stuipen op het lijf te jagen. Hoe, dat moet je zelf maar lezen!  Ik verklap alleen dat het natuurlijk weer eindigt met een muis en een noot!

Ook dit verhaal rijmt, en loopt als een dolle waardoor het super leuk is om voor te lezen. Nou ja, de bizarre inhoud draagt daar natuurlijk ook wel aan bij.

Op bezoek bij Nijntje in het Dick Bruna Huis

Een dagje Nijntje

Zaterdag zijn we naar het Centraal Museum gegaan. Ik ben gek op het Centraal Museum. Er zijn altijd mooie mode tentoonstellingen, je kunt er lekkere taart eten (toch ook niet onbelangrijk) en  bij het Centraal Museum hoort het Dick Bruna huis. En dat is niet alleen leuk voor Japanners die er massaal op afkomen, maar ook voor kinderen (vooruit, en hun ouders).

In het Centraal Museum staat, net als in het Historisch Museum in Arnhem, een groot oud poppenhuis. Met een zaklampje kun je in de kamers schijnen. Lilly concentreerde zich natuurlijk weer op hard rennen in een museum maar Benjahmin was toch zeker vijf minuten zoet met de zaklamp en het poppenhuis. Toen zijn we snel naar het Dick Bruna huis gegaan waar je kind helemaal los kan gaan. Of juist eindeloos Japanse filmpjes van Nijntje kan kijken, goed voor de meertaligheid! Tot er een Japans kindje komt, natuurlijk.

Lilly vorig jaar, verkleed als Nijntje, zeer herkenbaar nog als Lilly

Er is een aantal zalen waarin Dick Bruna en zijn werk centraal staan. En één zaal is helemaal op kinderen gericht. Hier staat het huis van Nijntje, inclusief verkleedkleren. En je kunt er allemaal spelletjes doen, op computers en op de muur. Maar ook met grote Nijntjeblokken spelen en in de trein van Nijntje rijden.

Vorig jaar zijn we ook geweest, Lilly was toen net één, en toen vond ze het al leuk. Dit is dus met recht een museum waar je je dreumes mee naar toe kunt nemen! Of, so you want, een overdekte speeltuin (zonder frietjes, dat dan weer wel).

Benjahmin als Nijntje, al een stuk minder herkenbaar!

Op zaterdag kun je trouwens ook knutselen op zolder. De rek was er bij ons een beetje uit, maar thuis heeft Benjahmin zondag een Nijntje masker gemaakt! En dat maakte niet alleen hem blij maar ook mij. Mijn kind blijkt dus toch te kunnen (en vooral willen) knutselen!

Knutselen met Woeste Willem

Een boot maken van papier. Het klinkt zo leuk..



Je kunt na het voorlezen van Woeste Willem lekker met de kinderen spelen dat je op een schip zit en bijvoorbeeld midden in een storm zit. Je kunt gewoon een kleed op de grond leggen en eigenlijk hoef je dan niks meer te doen dan even uitrusten op dat kleed. De kinderen verzinnen de rest er wel bij! Mijn kinderen doen dit uiteraard niet op een kleed maar zetten alles wat ze maar een beetje kunnen dragen of duwen bij elkaar in een soort kring, en daar gaan ze dan middenin zitten. Die kring is dus de boot...
Als ze dan uitgespeeld zijn (dit kan meerdere dagen duren en is visueel wat minder ontspannen dan het kleed als boot!), kun je samen bootjes vouwen en in bad laten varen.  Hierboven zie je hoe je ze moet vouwen. Kan niet mislukken...

 

Bootje vouwen volgens Digischool


Dat dacht ik dus. Nou is het vouwen zelf ook niet zo'n probleem, hoewel het nog wel lastig is voor een kind van vier. Maar dan de frustratie bij het te water laten van de boot, die dus nat wordt en die dan langzaam aan, als je er Cars auto's in probeert te vervoeren, ook een klein beetje (dus helemaal) kapot gaat. Toch niet zo'n goed idee als ik dacht dus. Meer leuk voor moeders die gek zijn op de wensbootjes van Jurianne Matter of die denken ik heb van dat mooie papier liggen, wat zal ik nu eens doen met mijn middag en kind...

Wij gebruikten voor onze boot aanvankelijk het mooie vrolijke papier van BL-ij. Dat zou iedereen in huis moeten hebben! Of anders willekeurig elk ander ding uit de winkel want alles is even mooi. Grafisch ontwerpster Bibi De Lang verkoopt van alles van papier zoals de papieren ballonnen waar ik eerder over schreef maar ook masking tape (yeah!) en de posters van Chacha. En voor kerst hebben we hier de beste adventskalender ooit gekocht, van Eric Carle.

En ja, Eric Carle en al zijn fantastische boeken zijn binnenkort zeker aan de beurt. Maar sommige dingen hebben wat meer tijd nodig! En dit voelt ook een beetje als het lekkerste voor het laatst bewaren. Maar ben je dus binnenkort in Arnhem, shop die winkel leeg!

En nu terug naar ons papier. Dat was vooral mooi maar niet geschikt voor Cars auto's! Nu gaan we op zoek naar takjes om een vlot van te maken. En naar walnoten! Want daar kun je ook heel leuke bootjes van maken. Kijk maar eens op de stijlvolle en inspirerende site van Domestic Candy.

Zelfgenaakt walnotenbootje op de site van Kerstin van Domestic Candy

Het is natuurlijk niet echt walnotenseizoen maar je kunt ze in kleine zakjes wel kopen in de supermarkt of anders vast wel bij de Turk. Zal zelf ook eens op zoek gaan. Enjoy!
To be continued...

Welterusten... Kleine Beer

Over een Kleine Beer die niet slapen wil 

Nog maar een lievelingsboek dan? Welterusten... Kleine Beer van Martin Waddell met illustraties van Barbara Firth is zo zoet! Het gaat over Grote Beer en Kleine Beer die elke dag samen in de sneeuw spelen. En aan het eind van de dag gaan ze moe naar hun hol en moet Kleine Beer SLAPEN! Zoals alle Kleine Beren. Maar deze Kleine Beer kan niet slapen. Hij kan niet slapen want hij is bang. 'Waarvoor ben je bang Kleine Beer?' 'Het is zo donker!' 'Donker, waar dan?' vroeg Grote Beer. 'Nou, overal,' zei Kleine Beer. Dus pakte Grote Beer het kleinste lantaarntje dat hij vinden kon en stak het aan.

En opnieuw deed Kleine Beer echt zijn best, maar het lukte gewoon niet. Hij kon niet slapen. Hetzelfde gesprek herhaalde zich en Grote Beer pakte een grotere lantaarn. Want inderdaad, het was wel erg donker achter in het hol.

En ja hoor, Kleine Beer deed er nu echt alles aan om in slaap te vallen. Maar nee, nog kon hij niet slapen. Hij was nog steed bang! Dus pakte Grote Beer de allergrootste lantaarn die hij vinden kon. Het was nu erg licht in het hol. Tevreden kroop Kleine Beer onder de dekens. Maar wat hij ook probeerde, slapen kon hij niet.

'Grote Beer, Grote Beer', roep ik dan! En Benjahmin: 'Ik kan niet slapen, ik ben bang.' 'Waarvoor ben je bang, Kleine Beer?' 'Het is zo donker!' 'Maar ik heb de allergrootste lantaarn gegeven die ik vinden kon. Het is nu echt niet donker meer.' 'Nee hier niet,' zei Kleine Beer, 'maar daar wel!' En hij wees naar buiten.

Daar moet Grote Beer even over nadenken. Toen pakte hij Kleine Beer bij de hand en nam hem mee naar buiten. 'Kijk eens,' zei Grote Beer. 'Kijk, ik heb de maan voor je gehaald. De maan en al die flonkerende sterren.' Wat wil een Beer nog meer?!

Maar Kleine Beer hoort het al niet meer, die is in slaap gevallen. Slaap lekker Kleine Beer, slaap lekker Grote Beer.

Dit boek is heel leuk voor kinderen omdat het getut over het naar bed gaan en het een beetje spannend vinden van dingen zo herkenbaar voor ze is. Voor jezelf is het ook nog een leuke uitdaging om, zo rond half acht 's avonds als je zelf ook wel even een dutje wilt doen, het verhaal met stemmetjes voor te lezen. Je zult zien dat het nog best ingewikkeld is en dat je je regelmatig vergist. En dat maakt het verhaal nog grappiger. Kan je kind eenmaal een beetje praten en kent hij het verhaal inmiddels uit zijn hoofd kent omdat je het al maanden lang elke avond voor moet lezen, dan kan hij mooi voor Kleine Beer spelen!

Bijkomend voordeel is dat het boek ook in kartonnen versie bestaat. Dan kunnen je kinderen het eindeloos met zich mee slepen (en er af en toe op kauwen) zonder dat het uit elkaar valt.

Dit is trouwens niet het enige boek over Kleine Beer en Grote Beer, je hebt ook nog Ga je mee, Kleine Beer, Goed zo, Kleine Beer, Jij en ik, Kleine Beer en Waar ben je Kleine Beer. Kijk maar eens op de site van uitgeverij Lemniscaat als je meer informatie wilt.


De vertelkist van Welterusten... Kleine Beer

Misschien vind je het leuk om het verhaal uit te spelen met je kind, zoals ze op de kleuterschool ook wel eens doen. Het is helemaal niet ingewikkeld. Je hebt alleen twee beren, drie lampjes en een uitgeknipte maan nodig. En als je zin hebt een bedje en een stoel. Toen ik aan het kijken was of ik nog wat leuke Kleine Beer informatie kon vinden, kwam ik deze leuke site tegen. Je kunt er vertelkisten kopen van onder meer Welterusten... Kleine Beer en Kleine Muis zoekt een huis. Ze zien er prachtig uit. En ik vind de uitwerking van de lantaarntjes heel inventief. Kijk maar eens. 

Woeste Willem

Over een jongetje, een vlieger en een zeerover

Woeste Willem, die vroeger zeerover was, woont nu helemaal alleen in een huis dat hij zelf gebouwd heeft. Woeste Willem heet niet voor niets zo. Hij heeft heel wild haar, kijkt woest uit zijn ogen en is een echter mopperkont.Dat zijn meestal dieren, maar op een dag zit er opeens een jongetje op zijn dak. Met een vlieger. Het is Frank. En Frank durft niet meer van het dak af. Of Woeste Willem hem even wil helpen, het is zo hoog.

En of hij dan ook nog zijn vlieger van het dak wil halen. Grom. Daar heeft hij eigenlijk helemaal geen zin in, maar hij doet het toch. De vlieger is kapot en sip gaat Frank naar huis.
Vanaf dat moment vindt Woeste Willem elke dag een cadeautje voor zijn deur. Een zelfgemaakte inktvis, een bootje en een tekening van hemzelf!

Woeste Willem zit zelf ook niet stil.Hij maakt een nieuwe vlieger voor Frank. Die is er heel blij mee. Maar er moet nog wel een slinger aan. Dus pakt Woeste Willem zijn kist met al zijn schatten.

Over elk voorwerp kan Woeste Willem een spannend verhaal vertellen. Zoals toen hij in een storm terecht kwam ener opeens een vliegende zwaardtandhaai in zijn zeil zat. Of over toen hij een zeemeermin redde. Dan krijgt Frank een goed idee. Laten we een schip bouwen en de vlieger als zeil gebruiken en samen op avontuur gaan.

Snel gaat hij naar huis om zijn spullen te halen. Maar Woeste Willem wil helemaal niet gaan varen. Hij heeft een geheim. Kijk maar goed, dan weet je misschien wat het is!

Woeste Willem is geschreven en geïllustreerd door het beroemde duo Dieter en Ingrid Schubert, net als De paraplu en Net mensen. Ik verwacht dat ik in de loop van de tijd wel al hun boeken zal bespreken want ze zijn allemaal even mooi en gedetailleerd geïllustreerd.

Ingrid en Dieter Schubert in hun werkkamer, omringd door hun eigen monsters!

Bovendien spreken de verhalen kinderen erg aan door de monsters en de dieren die erin voorkomen of in dit geval de mopperende zeerover. Want wat is er nou leuker dan een chagrijnige stoere man met een geheimzinnig leven die jou al zijn avonturen vertelt en met wie je samen op reis kunt gaan. Dat is de droom van elke jongen volgens mij. En het is weer eens wat anders dan Piet Piraat!