Wij gaan op berenjacht

Alle beren opgelet!

Vandaag hebben we het berenpak maar weer eens van stal gehaald. Aanleiding was het boek Wij gaan op berenjacht van Michael Rosen met illustraties van Helen Oxenbury. Dit vindt Benjahmin een heel spannend boek. Als hij onraad ruikt, zegt hij heel vaak, er is een berenjacht. En, naar om toe te moeten geven, maar ik begreep nooit zo goed wat hij bedoelde. Hoe een situatie, die voor mij niets weghad van een berenjacht, toch een berenjacht kon zijn. Maar vandaag hebben we het boek opnieuw gelezen en ook een berenverstopspel gespeeld en Benjahmin heeft zich als beer verkleedt. En opeens begon het me te dagen. Het is eigenlijk vrij simpel. Een berenjacht is gewoon een spannende situatie.

Nou heb ik het hierboven over vandaag. Maar dat is inmiddels achterhaald. Vandaag is nu gisteren. Ik raakte helemaal verstrikt in het web van foto's dat ik inmiddels van Benjahmin en Lilly heb omdat ik een berenpak foto hierbij wilde plakken. En dat heeft me vrij lang bezig gehouden. Alles is nu onder controle, wat betreft de foto's. Zie het bewijs hiernaast, met opa in de rol van tijger. Niet van gisteren dus maar uit het immense berenpakarchief dat we in een jaar hebben opgebouwd.

In het boek gaat een vader met zijn kinderen (en de hond) op berenjacht. Steeds zingen ze 'Wij gaan op berenjacht. We gaan een hele grote vangen. Wat een prachtige dag. Wij zijn niet bang.' Onderweg komen ze allerlei obstakesl tegen, zoals lang, wuivend gras, een diepe, koude rivier en dikke slikkerige modder. Maar ze laten zich nergens door weerhouden. Ze gaan vrolijk verder, terwijl ze zingen 'O jee! Modder! Dikke slikkerige modder. We kunnen er niet bovenover. We kunnen er niet onderdoor. O nee! We moeten er wel dwars doorheen!'

En hoe verder ze komen, hoe groter de uitdagingen die ze tegenkomen. Want als ze uit het diepe, donkere woud komen (struikeldestruik), moeten ze door een jagende, zwiepende sneeuwstorm. En dat zou nog niet zo erg zijn, als ze aan het eind van de reis nou maar niet bij die nauwe en donkere grot waren uitgekomen. Waar ze dwars doorheen moeten! Sluiperdesluip! Sluiperdesluip! Sluiperdesluip! WAT IS DAT? Een glimmende natte neus! Twee grote harige oren! Twee grote rollende ogen....

Het is een BEER! Vlug! Door de grot terug! Sluiperdesluip! Sluiperdesluip! Door de sneeuwstorm... En dan zijn ze eindelijk thuis. Open met die deur! Hop! De trap op. In bed. Diep onder de dekens. Nooit meer gaan wij op berenjacht.

Je kunt het verhaal met je stem zo spannend maken als je wilt, want de plaatjes vind ik vrij onschuldig. Dat wil zeggen, als je niet bang voor beren bent. Maar misschien ben jij daar wat gevoeliger voor... Benjahmin en Lilly vinden het vooral lekker griezelen zonder gevaar. En als je er dan een speelse draai aan geeft door met je kind beer te spelen, dan kan het verhaal niet anders dan een groot succes worden. En kijk die beer nou, daar zit geen greintje kwaad in, dat zie je zo.

En berenjacht spelen, doen we zo. We gebruiken de vingerpopbeer die we hebben van Ingrid en Dieter Schubert, van de boeken over Egel en Beer. Een van ons verstopt de beer en de rest mag hem zoeken. Al dan niet met hulp van de hond. Maar vooral met verwarrend veel warm en koud. Oh en sjoemelen mag.

Bij de versie die we van de bibliotheek geleend hadden, zat een dvd met een filmpje waarin het verhaal wordt gezongen. Helaas zat die niet bij onze eigen fancy want met kaft uitgave. Op youtube heb ik het ook (nog niet kunnen vinden. Maar wel dit filmpje waarin de maker van het boek, Michael Rosen, in het Engels), het verhaal 'zingt'. Ook heel leuk. Zelfs zonder animatie erbij. En, zo blijkt uit de reactie van de kinderen, ook zonder dat je verstaat wat hij zegt! Enjoy. GRRRRRRRRRRR! En dan weet je voor de volgende keer ook hoe je zelf het verhaal voor moet lezen.